Εμείς οι δημοσιογράφοι είμαστε από καιρό υποχείρια μιας αδίστακτης σπείρας, η οποία ελέγχει τα πάντα. Παράλληλα ο Πούτιν και οι «σιλοβίκοι» του έχουν δημιουργήσει μια κατάσταση «εθνικιστικού παροξυσμού», ενώ την ίδια ώρα οδηγούν το ρωσικό λαό στην απόλυτη φτωχοποίηση. Το Κρεμλίνο από την αρχή του 21ου αιώνα,δηλαδή από την εποχή που ξεκίνησε η ανοδος Πούτιν, προώθησε σταδιακά στη ρωσική κοινωνία την αντίληψη της «κατάστασης πολιορκίας». Με τον τρόπο αυτόν, ο Πούτιν έφτιαχνε την εικόνα του «ισχυρού ηγέτη» και δεν είναι τυχαίες οι επιδείξεις του στο τζούντο και γενικά στις πολεμικές τέχνες. Εδραιώνεται έτσι μια συλλογική ψυχολογία αμιγώς ναζιστικού τύπου, η οποία υποστηρίζεται από τους φορείς του ακραίου εθνικισμού και το Πατριαρχείο Μόσχας. Όλα αυτά σημαίνουν ότι η Ευρώπη έχει μπει σε περίοδο σοβαρών αναταράξεων και δεν νομίζουμε ότι υπάρχει ημερομηνία λήξης. Και μην περιμένετε εσωτερική αντίδραση…» Αυτά πρόλαβε να μας στείλει με το ηλεκτρονικό ταχυδρομείο ο Ρώσος συνάδελφος Πάβελ Σμέρτιν, ο οποίος αναζητείται από τη ρωσική αστυνομία για διασπορά «ψευδών ειδήσεων».

Και στη σημερινή Ρωσία «ψευδής είδηση» είναι να λέει ή να γράφει ένας δημοσιογράφος, ένας συγγραφέας, ένας οποιοσδήποτε πολίτης, ότι στην Ουκρανία έγινε εισβολή και μαίνεται ένας αδελφοκτόνος πόλεμος, στον οποίον χάνουν τη ζωή τους Ρώσοι νέοι, που κλήθηκαν να πολεμήσουν για να στήσουν μια αυτοκρατορία ο Πούτιν και περί αυτόν μαφιόζοι-ολιγάρχες. Και οι τελευταίοι σε επιρροή δεν περιορίζονται μόνον στη Ρωσία. Από πολιτικής και οικονομικής πλευράς καλύπτουν και μεγάλο κομμάτι της Κεντρικής Ασίας, δηλαδή σε χώρες στις οποίες η εξουσία παραμένει στα χέρια πρώην κομματικών απαρατσίκ, ωσάν γι’ αυτούς ο κομμουνισμός απλά να έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.

Πρόκειται δε για πραγματικά «κράτη μαφίες» στα οποία «νομενκλατούρες» όπως αυτές που περιέγραφε ο Μικαήλ Βοσλένσκι στο περίφημο βιβλίο του «Η Νομενκλατούρα»,ελέγχουν νόμιμους και παράνομους τομείς. Υπό αυτή την έννοια, ο Βλαντιμίρ Πούτιν, είναι σήμερα ο άνθρωπος αυτών των καθεστώτων, τα οποία, ως ιδεολογικό περίβλημα έχουν τον «εθνομπολσεβικισμό» του Αλέξανδρου Ντούνγκιν, στενού φίλου του Ρώσου ηγέτη, σίγουρα δε και εμπνευστή του. Μέσα σε αυτό το τοπίο, το οποίο ασκεί μεγάλη γοητεία στην ελληνική χουντοδεξιά και τα λοιπά φαιοκόκκινα πολιτικά μορφώματα – γνωστά και μη εξαιρετέα – η σημερινή αυταρχική Ρωσία αποτελεί τη μεγάλη ελπίδα τους για μια αντιφιλελεύθερη εθνικιστική Ευρώπη, η οποία θα πάει πίσω όλα τα ρολόγια τα ιστορίας. Αυτό δε ήταν και είναι το χαρτί που η πουτινική προπαγάνδα έπαιξε και παίζει ακόμα σε συγκεκριμένες χώρες στόχους μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα.

Στην τελευταία εκδοσή του, ο Εκόνομιστ, κάνει λόγο για την επικείμενη «σταλινοποίηση»της Ρωσίας, ενώ το μηνιαίο Φόρειν Αφαίρς, αναρωτιέται σε ποιο βαθμό και με βάση ποιες επιδόσεις του ο Βλαντιμίρ Πούτιν είναι καλός η όχι τζογαδόρος. Κατά την εκτιμησή μας, απώτερος στόχος του Ρώσου προέδρου είναι ο εκφασισμός της Ρωσικής κοινωνίας με βάση νέες αρχές εθνικομπολσεβικισμού, ο οποίος θα καλύπτει και την Ευρασία. Σε συνεργασία δε, με τον εκκολαπτόμενο εθνικό κομμουνισμό του Κινέζου Σι Τζινπίνγκ, θα αποτελούν απάντηση και αντίπαλο δέος στην παραπαίουσα δυτικής εμπνεύσεως διεθνή φιλελεύθερη τάξη, την οποίαν έτσι κι αλλιώς οι εχθροί της έχουν ήδη υπονομεύσει από μέσα.

Το πρόβλημα με αυτό το μεγαλεπήβολο σχέδιο των Πούτιν και Ντόνγκιν, είναι πρώτον τι θα γίνει με την Ινδία, την Αφρική και τη Λατινική Αμερική και δεύτερον σε ποιο βαθμό άπαντες οι Κινέζοι και Κεντρικοί Ασιάτες θα ασπαστούν τη νέα κουλτούρα. Συμπληρωματικά, υπάρχει ένα μικρό θεματάκι και με το Ισλάμ,το οποίο τους Πούτιν και Σι, κάθε άλλο παρά τους έχει περί πολλού. Ένα πιθανό σενάριο ετσι είναι αυτό ο πολύς τζόγος να φάει τον αφέντη.

Εκεί λοιπόν που ο Πούτιν επιχειρεί να ξανακάνει τη Ρωσία υπερδύναμη, δεν αποκλείεται να χάσει τα αυγά και τα καλάθια από τον φίλο του Κινέζο και να τρέχει στη συνέχεια να σώσει κάποιες επαρχίες του στις οποίες κινεζικές μειονότητες έχουν ήδη αποκτήσει δικαιώματα.

Ας το έχουν αυτό υπόψη τους οι εγχώριοι ιστορικοί πουτινολάτρες και ας σημειώσουν ότι στις ανοιχτές κοινωνίες ναι μεν περισσεύουν χρήσιμοι ηλίθιοι, υπάρχουν όμως και λίγοι αντιστασιακοί στην ψευδολογία και την παραχάραξη.

Ένα πρόσθετο ερώτημα είμαι αυτό του πώς θα αντιδράσει η Ευρώπη, σε αυτούς που σκόπιμα και τζογάροντας έφεραν τον πόλεμο στις πόρτες της 78 χρόνια μετά την τραγωδία του Β/Παγκοσμίου Πολέμου και μετέπειτα εξελίξεις.Και από την άποψη αυτή ερωτώ τους βαθυστόχαστους αναλυτές, οι λαοί που έφαγαν κατακούτελα τις σοβιετικές ερπύστριες και στρατόπεδα διανοητικής αποκατάστασης, μετά την απελευθέρωση τους τι επρεπε να κάνουν; Η λογική δεν υπαγόρευε να ζητήσουν καταφύγιο στη μεγάλη ευρωπαϊκή δημοκρατική οικογένεια; Αυτό δεν εκανε και η Ελλάδα όταν έπεσαν οι κολονέλοι; Ας αφήσουν τα καλαμπούρια λοιπόν οι βαρυσήμαντοι, γιατί ατυχώς υποτιμάται ραγδαία και το ρούβλι.

Στη βάση αυτών που προηγούνται, θεωρώ ότι κάνει λάθος το «The Economist» όταν γράφει για «σταλινοποίηση» της Ρωσίας. Στην πραγματικότητα επιχειρείται ο «εκναζισμός» της με ευρασιατικά ρούχα και φιλοσοφικές παπαρδέλες.

Αθανάσιος Χ. Παπανδρόπουλος – European Business Review